Çocuk yüzlü bayramlar şimdi nerdeler
Hani nerde o ışıklar çocuksu sevgiler
Gitti mi yoksa yine gelir mi o günler
Nerde kaldı masallar sevgiler günler…

‘Benim Balonlarım Vardı’ isimli güzel şarkısında bir zaman çok sevip dinlediğimiz İbo böyle söylüyor.

Haksız mı?

Bugünü nasıl da güzel özetlemiş.

Bayram kapıda.

Eskisi kadar neden heyecan duymuyoruz?

Sadece ‘öylesine’ yaşayıp gidiyoruz.

Artık hiçbir şeyin tadı yok. Bayramlar bir tatlı hülya gibi geçmişte kaldı.

Neden bayramların tadı yok artık?

Bu soruya verilecek birçok cevap bulunabilir.

Bana göre gitgide hayatın daha ağır ve çekilmez oluşu, yaşadığımız salgın hastalık yaşam zevkimizi elimizden aldı ve bayramları da anlamsızlaştırdı.

Dünyaya istedikleri gibi şekil veren emperyalist ülkeler doymadan insanlığa huzur yok.

Savaşlar, kan, gözyaşı, vahşet, şiddet dolu dört bir tarafımız.

Geçmişte duysak kanımızı donduracak hadiseler bugün, ‘normal’ sayılır oldu.

Dünya yavaş yavaş insanlığını yitiriyor.

Yine de gelecek kuşaklara geleneklerimizi taşıyabilmek adına en azından çocuklar yaşamalı bayramı.

Bizler hayatı bayram edemedik çocuklarımıza.

Belki onlar büyüyünce dünyayı değiştirebilir ve çocuklarına gerçek bayramları yaşatabilirler.

Umut hep yeşil ve hiç tükenmiyor.

Bu bayramı olması gerektiği gibi yaşamayı deneyelim.

Biraz mutluymuş gibi yapıp, acıya ara verelim.

Bunu en azından çocuklarımız için yapmayı deneyelim.

Çocuk yüzlü bayramlar geri gelsin.

Bu acılar arasında bayram yapmak insafsızca gibi geliyor demeyin. Hayat hüzün ve sevinçlerin yumağı değil mi zaten?

Bir yanımız bahar bahçeyken, bir yanımız yaprak dökmüyor mu?

Bu bayram gerçekten, ‘bayram’ olsun.

Şenay’ın şarkısı gerçek olsun ve hayat sahiden bayram olsun.

En azından bir bayramlık hayat bayram olsun.

Acı dolu gündeme bir bayramlık ara verelim.

Umudumuz oldukça daima gelecek güzel günlere inanırız ya bu bayram da en çok umudumuz olsun.

Sevgi ve mutlulukla nice bayramlara…