Herşey bana yabancı.

Hayat öyle bir hanki.

Acı içimde hancı.

Sevmek korkulu rüya

Yalnızlık büyük acı.

Hangi kapıyı çalsam.

Karşımda buruk acı.

Yıllar yılı gönlümde.

Birgün sabah olmadı.

Bu ne bitmez çileymiş.

Neden hala dolmadı.

Sevmek korkulu rüya.

Yalnızlık büyük acı.

Hangi kapıyı çalsam.

Karşımda buruk acı.

Radyolar.

Hatta geçmişte hayatımızın baş köşesindeki iletişim araçlarından biriydi.

Bugün televizyon neyse.

Radyolar, belki bugünden daha önde gelirdi.

Dünyayı onunla tanımaya başladık.

Ajansları ondan dinler ve haberleri ondan alırdık.

Çünkü, gazeteler bugünkü gibi yaygın değildi.

Müziğimizi ondan öğrendik.

Dilimizi onun sayesinde birliğe ulaştırdık ve düzgün kullanmaya başladık.

Sanatla.

Edebiyatla.

Tiyatroyla.

Özellikle radyo tiyatrolarıyla ağlayıp güldük.

Bugün televizyonlardaki diziler neyse, radyolardaki “arkası yarınlar” o kadar önemliydi.

Bugün sizinle radyolarımızla ilgili küçük bir yolculuğa çıktık.

Eskileri hatırlatmayı çalıştık.

Zaman zaman radyo dinlenmekten büyük keyf alırım.

Benim için radyo vazgeçilmezdir.

O’nun yeri apayrıdır. Bir kere radyo dinlendiricidir.

Sizi işinizden alıkoymaz.

Radyo yayınını dinlerken sizi yormaz. Ne kulağımız, ne gözünüz yorulur.

Radyo eski ama vazgeçemediğim tiryakiliklerimden biridir.

Gecenin geç vakti radyoda unutulmaz nağmeler beni alıp götürdü, çok uzaklara..

Öylesine uzak ki, elli atmış yıl kadar uzaklara.

Bir anda hayatın bir han, bizlerin de birer yolcu olduğumuzu hatırlatan ”Buruk acı” adlı hit parçalardan birini çalmaya başladı.

Bir gün sizi de geçmişe, insani duygularınızı doruğa çıkaracak bir radyo müzik konserine rast gelebilirsiniz.

Radyoları ihmal etmeyiniz.

Onlar bizim kadim, bizi terk etmeyen dostlarımızdır.

Bunu unutmayın. Hayatınızda buruk acılar olmasın dilerim.